ความก้าวร้าว การโต้เถียง การทารุณกรรมต่อผู้อื่น การทำลายทรัพย์สิน การไม่เชื่อฟัง การคุกคามผู้คน และการต่อสู้หรือทำร้ายร่างกายผู้อื่น ขึ้นอยู่กับการรับรู้ของผู้ดูแลหลักของเด็กซึ่งได้รับการสัมภาษณ์เมื่อเด็กอายุ 4, 6 และ 8 ขวบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราได้เห็นหลักฐานที่บ่งชี้ว่าในบางสถานการณ์ การละเลยอาจเป็นอันตรายต่อเด็กพอๆ กับการละเมิด ฮัสซีย์ ผู้ตีพิมพ์ผลการศึกษาใน Pediatrics ในปี 2549 กล่าว โดยเชื่อมโยงการละเลยกับความรุนแรงในวัยรุ่น ภาวะซึมเศร้า และ การใช้ยา การทำความเข้าใจผลที่ตามมาของการละเลยเด็กปฐมวัยจะช่วยให้เราวางแผนโครงการและการแทรกแซงอื่นๆ การเลี้ยงดูเด็ก เพื่อเป็นประโยชน์ต่อเด็กเหล่านี้ตลอดชีวิต Jonathan Kotch, MD, MPH, ศาสตราจารย์ด้านอนามัยแม่และเด็กแห่ง UNC School of Public Health เป็นผู้เขียนนำในการศึกษานี้ (ปัจจุบัน Dr. Kotch ไม่ได้อยู่ในระหว่างลาวิจัย) นอกจาก Hussey แล้ว ผู้เขียนร่วมคือ Terri Lewis, Ph.D., ผู้ตรวจสอบการวิจัยทางชีวสถิติ, UNC School of Public Health Diana English, Ph.D., Washington State Department of Social and Health Services Richard Thompson, Ph.D., สมาคมคุ้มครองเด็กและเยาวชน, ​​ชิคาโก, อิลลินอยส์ Alan Litrownik, Ph.D., ภาควิชาจิตวิทยา, San Diego State University, Calif. Desmond Runyan, MD, Dr.PH ศาสตราจารย์ด้านเวชศาสตร์สังคมและกุมารเวชศาสตร์ใน UNC School of Medicine และศาสตราจารย์คลินิกระบาดวิทยาใน UNC School of Public Health Shrikant Bangdiwala, Ph.D., ศาสตราจารย์วิจัยชีวสถิติใน UNC School of Public Health เบนยามิน มาร์โกลิส, ผู้สมัครระดับปริญญาเอกด้านพฤติกรรมสุขภาพและสุขศึกษาใน UNC School of Public Health และ Howard Dubowitz, MD, คณะกุมารเวชศาสตร์แห่งมหาวิทยาลัยแมรี่แลนด์